Η Ελλάδα επέβαλε ένα άγριο πρόγραμμα λιτότητας, που συντάραξε την κοινωνία και βύθισε την οικονομία σε ένα σπιράλ θανάτου.
Στην ελληνική μυθολογία, οι αμαρτωλοί του κάτω κόσμου καταδικάστηκαν σε εργασίες εξουθενωτικές εργασίες και διαρκείς, αγωνιώδεις απογοητεύσεις. Για τους σημερινούς ηγέτες της χώρας τα βασανιστήρια του Σίσυφου ή του Ταντάλου θα φαίνονται απόλυτα οικεία.
Για την επίτευξη της οικονομικής σωτηρίας έχουν επιβάλει ένα άγριο πρόγραμμα λιτότητας, που συντάραξε την κοινωνία και βύθισε την οικονομία σε ένα σπιράλ θανάτου.
Ωστόσο, κάθε φορά που νομίζουν ότι έχει επιτευχθεί συμφωνία σχετικά με το δεύτερο πακέτο διάσωσης, κάθε φορά που ο βράχος έχει σπρωχθεί όλη τη διαδρομή μέχρι την κορυφή του βουνού, αναδύεται ακόμα μια ένσταση και το όλο θέμα κυλλάει πάλι πίσω.
Η άμεση ανάγκη της Ελλάδας είναι να επιστρέψει τις πληρωμές ομολόγων ύψους 14.5 δισεκατομμυρίων ευρώ στις 20 Μαρτίου.
Για να γίνει αυτό, η νέα συμφωνία θα πρέπει πρώτα να ολοκληρωθεί και στη συνέχεια να επικυρωθεί από τις άλλες κυβερνήσεις.
Αλλά ακόμη και αν αυτή η συμφωνία επιτευχθεί, είναι όλο και πιο δύσκολο, αδύνατο στην πραγματικότητα, να υπάρξει ένα σταθερό μέλλον για την Ελλάδα στο πλαίσιο του ενιαίου νομίσματος.
Το ερώτημα δεν είναι το αν θα χρεοκοπήσει και θα βγεί από το ευρώ, αλλά το πότε.
Για τα άλλα μέλη του ενιαίου νομίσματος, εδώ και καιρό αυτό είναι το εφιαλτικό σενάριο.
Πράγματι, ένας από τους παράγοντες που έχει οδηγήσει στην επιδείνωση αυτής της κρίσης ήταν η απεγνωσμένη προσπάθεια να διατηρηθεί το μη βιώσιμο, η ιδεολογική δέσμευση για τη διατήρηση της ευρωζώνης, όπως προβλεπόταν αρχικά.
Τώρα, όμως, οι εταίροι των Ελλήνων χάνουν την υπομονή τους: ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, φαίνεται να είναι ιδιαίτερα πρόθυμος να τους σπρώξει προς την έξοδο.
Η ελπίδα είναι ότι η Ευρώπη έχει αποσυνδεθεί επαρκώς από την Αθήνα, και έχτισε ένα "τείχος" στο τραπεζικό σύστημα, χάρη σε μια πλημμύρα από φθηνό χρήμα από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ώστε η χρεοκοπία και η αποχώρηση της να μην προκαλέσει μια ευρύτερη κρίση.
Οι ίδιες ελπίδες εκφράστηκαν το 2008, πριν από την πτώχευση της Lehman Brothers.
Το τείχος προστασίας μπορεί να κάνει καλά τη δουλειά του: αυτή την εβδομάδα, ένας ανώτερος αξιωματούχος της ευρωζώνης έθεσε τις πιθανότητες μιας επανάληψης της καταστροφής σε όχι περισσότερο από 10 ή 20 τοις εκατό.
Αλλά αυτά είναι δύσκολα προγνωστικά στα οποία να παίξει κανείς την παγκόσμια οικονομία, ιδίως αν ληφθεί υπόψη ο τρόπος με τον οποίο η κατάσταση της Lehman κλιμακώθηκε εκτός ελέγχου.
Ακόμη και αν ο ακρωτηριασμός είναι επιτυχής βραχυπρόθεσμα, το πρόβλημα παραμένει.
Ωστόσο επιβάλλονται πολλές μεταρρυθμίσεις, χώρες όπως η Ελλάδα απαιτούν σημαντική υποτίμηση για να είναι ανταγωνιστικές σε σχέση με τη Γερμανία και αυτή μπορεί να επιτευχθεί μόνο έξω από τη ζώνη του ευρώ.
Με την απουσία της Ελλάδας, οι αγορές θα στραφούν στην Πορτογαλία, την Ισπανία, την Ιταλία, την Ιρλανδία ή ακόμη και τη Γαλλία.
Ο πιο κατάλληλος μύθος μπορεί να είναι αυτός της Λερναίας Ύδρας: κάθε φορά που ένα κεφάλι κόβεται, ένα άλλο παίρνει τη θέση του.
Και αυτές τις μέρες, τα τέρατα-φονιάδες ανεφοδιάζονται γρήγορα.
telegraph Απόδοση από την ψείρα